พระร่วงกรุวัดปู่บัวพิมพ์เศียรโต

พระร่วงกรุวัดปู่บัว มีการขุดค้นพบโดยบังเอิญในคราวที่ท่านเจ้าอาวาสวัดต้องการเคลียพื้นที่ เพื่อทำทางเดินไปสู่ศาลาการเปรียญ เมื่อปี พ.ศ. 2476 พบบรรจุอยู่ในไหซึ่งปกปิดด้วยพระพุทธรูปหินทรายปางนาคปรกที่วางเรียงล้อม รอบอย่างเป็นระเบียบจากใหญ่มาเล็กรวมจำนวน 32 องค์ ต่อมากระจัดกระจายไปยังผู้หลักผู้ใหญ่ในสมัยนั้น ปัจจุบันเท่าที่สามารถพบเห็นได้คือ ที่พิพิธภัณฑ์อู่ทอง 1 องค์ และที่วัดปู่บัวอีก 2 องค์เท่านั้น ส่วนพระร่วงที่พบในไหมีประมาณ 130 องค์ นอกจากนี้ยังพบลานทองจารึกข้อความว่า ศรีสวัสฺติ หริภุญเชยฺย ชาเตน มาตาเสฏโฐ อนุตฺตโร ปิตา ตเร นาเมน อยฺยิก ปิตา ญาณเทพ ปิตา (ห.ร.ล.) มหึสูโร โสวณฺภูมึ ตุรคสฺส วสฺเส เอกาทสฺส รวิทิวเส เวสาขยมเส สูลปกฺขิเตน สิริโสตฺ ถิวํส โภชนวํส ชาสํสฐาปิโต ชินวรํ นครสฺส แปลโดยสรุปใจความได้ว่า ญาณเทพแห่งเมืองหริภุญชัย ร่วมกันสร้างพระพุทธรูปนี้ไว้ที่สุวรรณภูมิ (ซึ่งก็คือสุพรรณบุรี) พระร่วงกรุวัดปู่บัว มีความสูงประมาณ 7 ซ.ม. กว้าง 2-2.5 ซ.ม.พุทธศิลปะเป็นแบบศิลปะลพบุรี องค์พระประธานประทับยืน แสดงปางประทานพร คือ พระหัตถ์ขวายกขึ้นประทับที่พระอุระ ส่วนพระหัตถ์ซ้ายปล่อยลงมาโดยหันฝ่าพระหัตถ์ออก พระบาททั้งสองข้างยื่นออกมาเล็กน้อย ยอดพระโมลีคล้ายฝาละมีพระศกเป็นเส้นแบบ ผมหวี พระเนตรโปน พระขนงเกือบเป็นเส้นตรงคล้ายนกบิน สามารถแบ่งพิมพ์ตามเอกลักษณ์เฉพาะได้ทั้งหมด 4 พิมพ์ คือ พิมพ์เศียรโต พิมพ์รัศมี พิมพ์เนตรโปน และพิมพ์เล็ก พระร่วงกรุวัดปู่บัวเป็นพระเนื้อชินตะกั่ว แต่สันนิษฐานว่าน่าจะมีส่วนผสมของปรอทอยู่ด้วย เพราะเมื่อองค์พระเนื้อชินผ่านกาลเวลายาวนานจะเกิดเป็นสนิมแดงด้วย จึงน่าจะมีส่วนผสมของปรอทปนอยู่อย่างแน่นอน และกลายเป็นเอกลักษณ์เฉพาะที่งดงามหรือภาษาในวงการเรียกกันว่า สนิมแดงซึ้ง คือความแดงของสนิมค่อนข้างจะออกแดงคล้ำหรือแดงเลือดนก มีสนิมไขขาวเคลือบอยู่ด้านนอกเหมือนสนิมแดงพระร่วงกรุอื่นๆ สำหรับการพิจารณา สนิมแดง นั้น ถ้าเป็นของเก่าแก่จะเกิดมาจากเนื้อในเกาะติดแน่น มีลักษณะเก่าและแห้ง ถ้าเอาสำลีมาเช็ดออกเบาๆ จะเกิดความเงาวาวขึ้นทันที